Best gek om de relatie die je hebt met mensen om je heen te zien als een gevangenis. Aan de hand van deze blog kun je bij jezelf checken hoe jij denkt over de grip die werkrelaties op jou en jouw loopbaanontwikkeling hebben.
Ik voelde me vaak ‘gevangen’ in mijn werkrelaties. Met name mijn idee van de relatie met mijn managers, leidinggevenden en opdrachtgevers bepaalde mijn vermogen te genieten en presteren in werk. Het lukte me ook niet om die relaties van een afstandje te bekijken. Kortom, “ik was de relaties”. Gevolg was, dat ik mijn eigen identiteit, idealen en ideeën bijna altijd liet afhangen van die relaties. Of ik liet het afhangen van wat ik dacht dat mijn omgeving als belangrijk en waardevol achtte. En dit zat mijn eigen identiteitsvorming en autonomie als professional in de weg. Niet dat ik niet effectief en productief was: integendeel, ik werd vaak bestempeld als young professional en talent.
Mijn oplossing? Gewoon een project uitzingen en hopen op betere werkrelaties. Of verkassen naar een andere functie of werkgever. Guess what, hetzelfde overkwam me op een andere plek.
Jaren later zeg ik: “Ik heb mijn relaties”. Waardoor ik mezelf en mijn besluiten los kan zien en behandelen van mijn relaties. Die afstand heb ik nu juist wel. Gevolg is, dat ik nu in staat ben om mijn relaties te kiezen en vorm te geven aan de hand van mijn eigen identiteit, idealen en ideeën. Hierdoor kan ik juist mijn autonomie vergroten en zijn de relaties die ik heb authentieker en prettiger voor alle betrokkenen.
Wat was mijn oplossing voor dit ontwikkelings-block? De problemen niet vermijden door te ‘bevriezen’ of ‘vluchten’. Integendeel, ik ben juist dichter op het probleem gekropen. Toen heb ik een stapsgewijze analyse gemaakt welke zorgen, gedachten en (belemmerende) overtuigingen mij in de weg zaten om de juiste (i.e. mijn) richting te kiezen en in beweging te komen. Nu merk ik dat mijn wijze van bewustzijn over mijzelf in mijn relaties fundamenteel is veranderd. Waardoor ik zelden (still learning) meer aanloop tegen de beperkende blik die ik had toen ik “mijn relaties was.” Het resultaat is een toegenomen autonomie, berusting in keuzes en nauwelijks gepieker meer over “wat de ander er wel niet van zal vinden als ik…”
Dit proces heb ik zelf in mijn eentje doorgeworsteld. Met vallen en opstaan leerde ik. Met op enig moment hulp van een coach/psycholoog. Diezelfde worsteling zie ik mijn coachees vaak ook maken. Totdat we samen een Immunity to Change™ schema optekenen. Om te onderzoeken welke zorgen, mindset en (belemmerende) overtuigingen jouw positieve ontwikkeling, je beweging, dwarsbomen. Bij het onder ogen komen van de sterke en onderbewuste psychologische beschermingsmechanismes die we allemaal hebben opgebouwd is er vaak eerst een shock en heftige emotie. Tegelijkertijd start dan ook het van een afstandje kunnen bekijken van het beschermingsmechanisme. Wat is het waarde en wat kost het me. Dan ontstaat ruimte voor de relativering, hoop en motivatie om de confrontatie aan te gaan met dit beschermingsmechanisme.
Vanuit het nu zichtbaar gemaakte beschermingsmechanisme kun je nu werken aan jóuw confrontatie van het Ontwikkelings-block. Na verloop van tijd zul je merken dat je mindset, ofwel de manier waarop je bewust nadenkt over hoe de wereld daadwerkelijk in elkaar steekt, complexer en meer veerkrachtig is geworden.
Voor mij was het ontwikkelings-block gefundeerd door belemmerende overtuigingen dat het aangaan van grote verantwoordelijkheden onherroepelijk zou leiden tot onvergeeflijke fouten. Die door mijn werkrelaties gestraft zouden worden met hoongelach, boosheid of op zijn minst afkeuring. Dit bestuurde mijn gedrag. Niet gek dat ik er dus onbewust alles aan deed om ervoor te zorgen dat mijn werkrelaties mij niet konden betrappen op fouten. En dat ik constant piekerde over hoe de ander mijn keuzes mogelijk zou kunnen bestempelen als negatief. Zoals je leest, was ik dus echt in de greep van mijn relaties.
Comments are closed